Σκεφτόμουν..

Τον χρόνο που διανύουμε, τον χρόνο που περνάει και τη διάρκεια της μέρας. Χωρίς μονάδα μέτρησης. Μόνο τον ήλιο, την σελήνη. Το πρωινό μας ξύπνημα και τη νυχτερινή ανάπαυση. Μυστήριο δεν είναι ; Αναφορά. Κάθε σου μέρα να έχει άλλη διάρκεια. Να εξαρτάται απο το πότε ξύπνησες, πού ήσουν όταν ξύπνησες, πού πήγες, τί σου συνέβη και τί έκανες, το πόσο σκέφτηκες ή το πόσο δεν σκέφτηκες, μέχρι που ήρθε εκείνη η στιγμή που έπεσες για ύπνο και το μαξιλάρι σου σε τράβηξε βαθύτερα. Τι εννοώ ; Σίγουρα κάτι που ένα "μηχανάκι" των ημερών δεν κατανοεί τόσο εύκολα. Οι άλλοι το έχετε ήδη βρεί. Είναι δύσκολο να μην είσαι έτσι. Να ζείς τη μέρα σου ΧΩΡΙΣ να δίνεις βάση στην ώρα που σου έμεινε ή ακόμη καλύτερα το πόση παραπάνω θα ήθελες να σου έχει μείνει, μην μπορόντας να προσδιορίσεις το για τί !

Υπάρχει ένα συγκρότημα εκεί έξω. Από την Αγγλία είναι. Circulus λέγονται κι έχουν ένα δίσκο με τίτλο "Clocks Are Like People". Ισχύει και το αντίθετο, ξέρεις. Οι άνθρωποι ΕΙΝΑΙ σαν τα ρολόγια ! Ποιός τους κουρδίζει είναι το θέμα..